|
Wykonanie: xxx
|
przy kościele przyklasztornym odnowił mieszkania dla księży wikariuszy, gdzie też założył kanalizację. Dokupił działki ziemi pod cmentarz i ogrodził. Ksiądz Stanisław Wróbel żył planowaniem inwestycji kościelnych, albowiem jak sam mówił, że duszpasterz zawsze musi robić coś na tym odcinku, a tym bardziej, że praca inwestycyjna wiąże parafian, ożywia duszpasterstwo, jest znakiem aktywności proboszcza i daje widoczne świadectwo żywotności kościoła. Zazwyczaj nie wołał pieniędzy od ludzi, gdyż ci widząc co robi, sami śpieszyli z ofiarami, jednak będąc w Klimontowie był zmuszony ze względu na braki finansowe wyznaczać składki od rodzin, co nie spodobało się ludziom i w 1958 roku zaczęły do kurii napływać skargi, że woła na biednych, że każe im plewić buraki czy spełniać inne czynności w zamian za zaległe składki na kościół, z czego po interwencji biskupa Lorka zrezygnował. Ksiądz Stanisław Wróbel może być dla duszpasterzy przykładem zapobiegliwości, pracowitości, wytrwałości i entuzjazmu kapłańskiego. Zasłużenie został odznaczony godnością kanonika honorowego kapituły sandomierskiej. Wycieńczony życiem i pracą na chwałę Bożą zmarł w szpitalu w Sandomierzu 17 maja 1987 roku. Nabożeństwo pogrzebowe odbyło się w kościele farnym w Klimontowie 20 maja 1987 roku przy udziale księdza biskupa Adama Odzimka, blisko stu księży, licznie zebranych wiernych miejscowych i przedstawicieli parafian z Zemborzyna. Trumnę ze zwłokami przed wieczorem złożono w grobie rodzinnym na cmentarzu w Kleczanowie. Ksiądz Marian Lewandowski, który od 1941 roku był następcą w Jasieńcu Iłżeckim księdza Stanisława Wróbla był kapłanem przesiedlonym z Poznania. Jak podają akta, ludzie w Jasieńcu byli z niego zadowoleni. Jako wikariusz parafii Iłża do 1945 roku tworzył nową placówkę w Jasieńcu. Ksiądz Stanisław Rodkiewicz jako kolejny wikariusz w parafii Iłża ze wskazaniem na Jasieniec Iłżecki zastąpił na tym miejscu księdza Lewandowskiego. Urodził się 10 kwietnia 1885 roku w Wąchocku z rodziców Maksymiliana i Antoniny z Sucheckich. Jego rodzice byli mieszczanami zamieszkującymi osadę Wąchock. W 7 roku życia rozpoczął szkołę miejską w Radomiu, a po jej ukończeniu w 1898 roku wstąpił do gimnazjum radomskiego. Otrzymawszy świadectwo z czterech klas w 1901 roku wstąpił do seminarium duchownego sandomierskiego, które ukończył w 1908 roku. Po czym, na początku pracował na pierwszym wikariacie w parafii Szydłowiec, a w 1909 roku 5 sierpnia na wikariacie w Solcu. W 1915 roku 31 sierpnia został proboszczem w Kuczkach. Już 31 marca 1919 roku otrzymał nominację z rąk biskupa Mariana Józefa Ryxa do parafii w Słupi Nadbrzeżnej i 25 października tegoż roku na proboszcza parafii Wszechświęte i Grocholice. Dnia 22 kwietnia 1921 roku został proboszczem w Skotnikach Sandomierskich, a ze względu na śmierć proboszcza w parafii Samborzec od 23 stycznia 1922 roku także pełniącym obowiązki proboszcza w Samborcu. Następnie z rąk biskupa Ryxa po śmierci proboszcza Franciszka Męciwody otrzymał nominację na proboszcza w Wiśniowej ( 2 czerwca 1924 r. N 1769), zaś od 11 czerwca 1926 roku był proboszczem w parafii Sołek. W 1930 roku 15 grudnia z rąk biskupa Włodzimierza Bronisława Jasińskiego otrzymał nominację do Piórkowa jednak ze względu na słaby stan zdrowia dopiero 26 stycznia 1931 roku obejmuje parafię w Piórkowie. Tam pracuje do 8 sierpnia 1934 roku kiedy to zostaje nominowany na proboszcza w Czerwonej. W 1935 roku ksiądz Rodkiewicz prosi księdza biskupa Jasińskiego o przeniesienie z parafii Czerwona ze względu na słaby stan zdrowia, znieczulicę i nieprzychylność ludzi jednak dopiero 12 lipca 1937 roku ksiądz Stanisław Rodkiewicz sam zrzeka się probostwa w parafii Czerwona na co ksiądz biskup zezwala i przyjmuje jego zrzeczenie. Jak wynika z telegramu, przysłanego do kurii w 1937 roku ksiądz Rodkiewicz zamieszkał u swoich krewnych: „Adres mój Jeleniów poczta Grzegorzewice”. Od 3 grudnia 1938 roku ksiądz Stanisław Rodkiewicz był posłany przez księdza biskupa Jana Lorka do Kurozwęk, by objąć tam stanowisko kapelana SS. Miłosierdzia z pomocą duszpasterską proboszczowi tej parafii. Stan zdrowia wciąż się pogarszał i w 1940 roku został skierowany do szpitala OO. Bonifratrów w Krakowie. Gdy stan zdrowia księdza się poprawił ksiądz biskup Lorek dnia 1 sierpnia 1942 roku mianował go proboszczem parafii Ptkanów. Dnia 2 maja 1945 roku ksiądz Stanisław Rodkiewicz otrzymał nominację na wikariusza do parafii Iłża z rezydencją w Jasieńcu Iłżeckim: „Wielebny ksiądz będzie pełnił obowiązki swe na tych samych prawach, na jakich je pełnił ksiądz Lewandowski. Proszę się zająć bardzo gorliwie tą placówką i dołożyć wszelkich starań, ażeby przygotować wszystko do erygowania tam z czasem odrębnej parafii”. Dnia 19 kwietnia 1948 roku dr med. Antoni Kwiatkowski ze Szpitala Powiatowego w Iłży
|
